Η επέτειος του αγώνα 55-59 είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε να επιδείξουμε ως λαός γιατί ολόκληρος ο λαός, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι – κι ας απατούν τα φαινόμενα – έδωσε το παρών του σ’ αυτόν τον αγώνα για ελευθερία.
Αν έπρεπε να γίνει αυτός ο αγώνας ή όχι, αυτό δεν μετράει σήμερα. Θα το καταγράψει ο ιστορικός. Το πιο σημαντικό γεγονός που πρέπει όλοι να θεωρήσουμε είναι η θυσία αυτών των αγνών παιδιών που έπεσαν για ένα όνειρο που φάνταζε μακρινό και απρόσιτο, αλλά με την αυταπάρνησή τους και τη λεβέντικη ψυχή τους πολέμησαν για έναν δίκαιο αγώνα, έναν αγώνα για αποτίναξη του αποικιακού ζυγού, και όρθωσαν το ανάστημά τους αναδεικνύοντας τη μικρή Κύπρο σε μπροστάρη σε έναν αγώνα που ήταν κοινός όλων των λαών που μάχονταν κατά του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας για τη μάχη των πανανθρώπινων αξιών, τον αγώνα για την ελευθερία, το πάθος για τη δικαιοσύνη.
Και αν μερικοί προσπάθησαν να καρπωθούν για πάρτη τους αυτό τον αγώνα δίνοντάς του ιδεολογικό χρώμα, αποκλείοντας και λανθασμένα ένα μέρος αυτού του περήφανου λαού, πιστεύω ότι δεν τα κατάφεραν. Προσπάθησαν με δολοφονίες αθώων ανθρώπων που ανήκαν στην Αριστερά να παραπλανήσουν τον λαό αλλά δεν τα κατάφεραν. Προδότες δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και λαμόγια υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Για αυτό η τάτσα που άφησαν να αιωρείται δεν απογοήτευσε τον λαό και είμαι σίγουρος ότι η καρδιά όλης της Κύπρου κτυπούσε στους ρυθμούς αυτού του αγώνα, παρ' όλες τις πικρίες που υπήρχαν, και σύσσωμος ο κυπριακός λαός, είτε ενεργά είτε νοερά, έβαζε το δικό του πετραδάκι στη δοκιμασία και τον αγώνα αυτής της πατρίδας μας. Όλοι ανεξαιρέτως πονούσαν και βοηθούσαν παντοιοτρόπως τον αγώνα της Κύπρου μας και ας μην ολοκληρώθηκε το όνειρο, και ας ακολούθησαν τερατώδη λάθη που έχουν διχάσει και διαχωρίσει τον λαό μέχρι σήμερα.
Και αν έχουμε, έστω, δικαίωμα να αμφισβητήσουμε ηγεσίες και άτομα της τότε εποχής, σίγουρα δεν έχουμε κανένα, μα κανένα δικαίωμα να σπιλώνουμε και να αμφισβητούμε τον υπέροχο και ηρωικό αγώνα των θρυλικών μορφών των Αυξεντίου, Μάτση, Ζάκου, Καραολή, Ευαγόρα, Μούσκου, Δράκου και τόσων άλλων άξιων νέων παιδιών. Παιδιών που πρόταξαν τα στήθια τους και άρπαξαν τα όπλα μεθυσμένοι με τα ιδανικά της ελευθερίας και φιλοπατρίας για να αντισταθούν στο πάνοπλο ιμπεριαλιστή κατακτητή ποτίζοντας με το αίμα της θυσίας τους το δένδρο της λευτεριάς.
Ο αγώνας του 1955 ήταν αγώνας όλου του λαού της Κύπρου γιατί σίγουρα θα ήταν καταδικασμένος αν δεν είχε την υποστήριξη όλων από οποιαδήποτε έπαλξη. Μερικοί σιωπηρά, αλλά ενεργά, άλλοι παθητικά, μερικοί άλλοι κραυγαλέα, όλοι μαζί αγωνίστηκαν και πρόσφεραν «το κατά δύναμιν»
Είναι γι’ αυτό που κανένας δεν έχει δικαίωμα να οικειοποιείται τον αγώνα 55-59 και σίγουρα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τον συνδέει με την προδοτική ΕΟΚΑ Β, γιατί ήταν ο αγώνας όλου του λαού και αυτό είναι το μήνυμα του 55-59.
**ΒΑ, ΜΑ, PhD είναι πρώην επιθεωρητής και πρώτος λειτουργός Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού.
